Όλα αποτυπώνονται με τον καλύτερο τρόπο μέσα από μια σκηνοθεσία που συνδυάζει την αφαιρετικότητα με την πλήρη έκθεση. Πράγματι, οι ήρωες του κόσμου αυτού είναι πλήρως εκτεθειμένοι μπροστά στα μάτια μας, σχεδόν γυμνοί, ακόμα και τις στιγμές που είναι απόντες, με αποτέλεσμα ο ρόλος να συγχέεται συχνά με τον ηθοποιό που τον υποδύεται, όπως ακριβώς και η τέχνη με τη ζωή. Το μόνο διαχωριστικό πάνω στη σκηνή είναι μια χοντρή κόκκινη κουρτίνα, που θυμίζει κάτι από “Twin Peaks” και τα παιχνίδια με το ανθρώπινο υποσυνείδητο του D. Lynch. | Αγάπησέ με | Η Αθηνά Κακλαμάνη είδε την παράσταση και γράφει στο Θεατρο.gr
