Η Τατιάνα Πίττα μιλά στη Γεωργία Οικονόμου και στο spirto.net με αφορμή την «Κυρά της θάλασσας» που κάνει πρεμιέρα στις 20 Απριλίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου | «Όταν διάβασα την Κυρά της Θάλασσας, συνειρμικά έφτασα στη φράση “…μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες…”, που συχνά χρησιμοποιούμε άλλες φορές ως λογικό επιχείρημα με αληθινή πίστη κι άλλες φορές σκέτα κι απροκάλυπτα ως πρόσχημα, όταν μεταθέτουμε για αργότερα την οργανωμένη και στοχευμένη απόπειρα αντίστασης απέναντι σε μια ζοφερή πραγματικότητα, πεπεισμένοι για τη δυσαναλογία ότι οι συνθήκες δεν έχουν ωριμάσει αρκετά για να ενισχύσουν ένα τέτοιο μεγάλο βήμα».

Η σκηνοθετική ματιά αποδεικνύει πως ακόμα και για τα πιο σύνθετα νοήματα υπάρχει απλός και κατανοητός τρόπος να τα αφηγηθείς και να τα παραστήσεις στη σκηνή. Η όλη προσέγγιση αποπνέει αυθορμητισμό, εφηβική αθωότητα, ευαισθησία με μια ρομαντική ιστορία που προσπαθεί να αγγίξει την καρδιά του θεατή, να τον παρασύρει μέσα της και να τον ταξιδέψει στις δικές του αναμνήσεις και έρωτες. Και κάπως έτσι καταφέρνουν να διατηρήσουν την αυθεντικότητα του μύθου, κάνοντάς τον σύγχρονο και, γιατί όχι, πανανθρώπινο. | Ο Γιωργος Χριστόπουλος γράφει στο onlytheater.gr.

Όταν ο βοσκός, βοσκοπούλα αγάπησε. Άγνωστος συγγραφέας στην Κρήτη του 16ου αιώνα αποτυπώνει με γλώσσα θαλερή τον τραγικό έρωτα του νεαρού βοσκού για μια πανώρια βοσκοπούλα με φόντο τα ορεινά του νησιού. Γεννιέται τότε ένα από τα σημαντικότερα δείγματα του ποιμενικού ειδυλλίου και της λαϊκής κρητικής παράδοσης που τώρα τροφοδοτεί κι ένα εξίσου προικισμένο ανέβασμα. Οι σκηνοθέτες της παράστασης, Δημήτρης Αγαρτζίδης και Δέσποινα Αναστάσογλου χρησιμοποιούν λιτά αλλά αποτελεσματικά μέσα – τόσο εικαστικά όσο και κινησιολογικά – και αφήνουν να επιβληθεί το σφρίγος της γλώσσας και του συναισθήματος μέσα από τις αξιοσημείωτες ερμηνείες της Πηνελόπης Τσιλίκα και του Γιώργο Παπανδρέου. | Η Στέλλα Χαραμή στο monopoli.gr

Κριτική του Γρηγόρη Ιωαννίδη στην Εφημερίδα των Συντακτών | Από την άλλη, η τωρινή πρόταση των «Elephas tiliensis» φέρνει στον νου την «Γκόλφω» του Νίκου Καραθάνου. Οι ομοιότητες μεταξύ εκείνης και της τωρινής κλίμακας δεν βρίσκονται στον κοινό τόπο του ειδυλλίου ή στην τελική δυστοπία ματαίωσης κάθε ερωτικής ευωχίας. Αλλά στον εσωτερικό αγώνα της παράστασης να αποδείξει ότι ένα παλιό, μακρινό και ώς ένα βαθμό απλοϊκό στιχούργημα, όπως αυτό, μπορεί να συγκινήσει και να αιφνιδιάσει. | Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

Βοσκοπούλα : Οι δουλειές του Δημήτρη Αγαρτζίδη και της Δέσποινας Αναστάσογλου ανέκαθεν ξεχώριζαν για τη μινιμαλιστική και αέρινη αισθητική τους, τον λυρισμό και την ποιητικότητά τους. Σίγουρα βασικό ρόλο σ΄αυτό παίζει το γεγονός πως οι ίδιοι επιμελούνται τη δραματουργία των κειμένων που επιλέγουν. Εδώ, στη «Βοσκοπούλα», δεν πρόδωσαν ούτε το παρελθόν τους ούτε τις προσδοκίες του κοινού τους. Και μάλιστα ρισκάρουν, καθώς διατηρούν ατόφια την κρητική ιδιόλεκτο. Και αυτό όχι μόνο δεν ξενίζει, τουναντίον γοητεύει. Ο Γιώργος Παπανδρέου και η Πηνελόπη Τσιλίκα αποτέλεσαν τις ιδανικές επιλογές προκειμένου να ενσαρκώσουν τους δύο πρωταγωνιστές. Αυτούς που με όχημα τη φωνή και το σώμα τους μίλησαν για την απολυτότητα του πρώτου συναισθήματος, του έρωτα και της πρώτης αγάπης. Αυτής που η οξύτητά της είναι τέτοια που «συνορεύει» ακόμη με τον θάνατο. Μέχρι 1η Απριλίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου Η Γεωργία Οικονόμου στο spirto.net

«Βοσκοπούλα» Την παράδοση που θέλει την ποιμενική δραματουργία να τροφοδοτεί καλές παραστάσεις συνεχίζουν ο Δημήτρης Αγαρτζίδης και η Δέσποινα Αναστάσογλου. Βασισμένοι στο έργο-γέννημα της λαϊκής Κρήτης αφηγούνται με περισσή τρυφερότητα τον τραγικό έρωτα του νεαρού βοσκού για μια πανώρια βοσκοπούλα. Αξιοποιώντας ευρηματικά το στενάχωρο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου επενδύουν στην εικαστική λιτότητα, την έντονη σωματικότητα, αναδεικνύουν τον ήχο της κρητικής διαλέκτου και μέσα από αυτές τις επιλογές καθοδηγούν υποδειγματικά τους πρωταγωνιστές τους Πηνελόπη Τσιλίκα και Γιώργο Παπανδρέου | Από τη Στέλλα Χαραμή στο documentonews