τα υπόγεια είναι έτσι· δεν φωτίζονται, παρά μόνο τεχνητά. στα υπόγεια δεν κάνει διαφορά αν είναι μέρα ή νύχτα. τη διαφορά την κάνει το φως όσων χώνονται εκεί για να μοιραστούν κάτι· πρώτα μεταξύ τους και μετά με τους άλλους. το Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης στη στοά της οδού Πεσμαζόγλου και Πανεπιστημίου -το πάντα υποφωτισμένο θαρρείς- μετράει φέτος 60 χρόνια γεμάτα σκοτεινές πρόβες και φωτεινούς ανθρώπους, μια μεγάλη ιστορία, πολλές ιστορίες, αμέτρητες παραστάσεις, αμέτρητους ανθρώπους, όχι μόνο σε αριθμό, αλλά και σε μέγεθος. οι φωτογραφίες γύρω παντού το μαρτυρούν τόσο ευλαβικά, αλλά και τόσο αισθητά. όλα τα αντικείμενα, καμωμένα με αγάπη και μεράκι, είναι ζωντανά τεκμήρια αυτής της αγάπης στην κατασκευή τους, αυτής της φροντίδας στην προσδοκία τους. κι ας μην είναι τόσο λαμπρές οι μέρες που ζούμε, κι ας μην έχουν τα υπόγεια να καυχηθούν συνωμοσίες όπως αυτή του Κουν με τον Χρήστου, με τον Χατζιδάκι, με τον Λεοντή.
εκεί όμως στήνονται ακόμα συνωμοσίες, όμορφες και ειλικρινείς, όπως αυτή που θα έρθει στο φως από αύριο Τετάρτη, που μυστικά και χωρίς θόρυβο ετοιμάζουμε εδώ και καιρό με τους Elephas tiliensis, την ομάδα της περσινής (πια) αρραβωνιαστικιάς. είναι η Αλεξάνδρεια, η παράσταση που με λέξεις, ήχους και -κυρίως- σώματα, φέρνει στο φως την αίσθηση του επικού Αλεξανδρινού Κουαρτέτου του Λώρενς Ντάρελ. Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο, μέχρι τα μισά του Γενάρη. πρεμιέρα λοιπόν και περιμένουμε τους φίλους.
[όλα ζωντανά είναι στα υπόγεια· όχι ως δέος και ως στάση στην Ιστορία, αλλά ως συνέχεια. ως διαρκής πεισματική συνωμοσία, ως μέρος μιας πορείας· στο φως.]