Το κείμενο ενός αγαπημένου φίλου περί παιδικής ηλικίας και άλλων δαιμονίων.

…ομολογώ πως είναι πολύ του γούστου μου ο προβληματισμός σχετικά με το πως θυμόμαστε τα γεγονότα και το πως γινόμαστε βάσει των όσων έχουμε ζήσει. Ειδικά σε ότι αφορά την παιδική ηλικία.
Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο ακόμη… σκέφτομαι όμως καμιά φορά ότι είμαστε σαφώς ένα συνοθύλευμα όσων έχουμε πλέον ξεχάσει, αλλά στο τέλος της μέρας είμαστε και το ψέμα που οι ίδιοι πλάθουμε στον τρόπο που “μας βολεύει” ή μας αξίζει να θυμόμαστε τα παλιά γεγονότα.
Η παιδική ηλικία και οι αναμνήσεις της έχουν πράγματι κάτι το τρομακτικά απροσπέλαστο αλλά καθοριστικό και η διαφορά εκεί είναι ότι έχουμε μικρή “ενοχή” ή συμμετοχή στο πως μας διαμορφώνουν τα πράγματα που ζούμε, αφού η συνείδηση δεν έχει διαμορφωθεί ακόμη. Μετά βρωμίζουμε σιγά-σιγά.
…Το βάρυνα λίγο ε?