Αυτό τ’ αγόρι -με τα μάτια τα μελιά- κατά κόσμον Άρης Λάσκος είναι υπέροχο πάνω και κάτω απ’ τη σκηνή και εδώ με σαφώς ανεβασμένη Σεροτονίνη τα λέει ωραία στο CultureNow.gr.
Post Category → Μη κατηγοριοποιημένο
Σ ε ρ ο τ ο ν ί ν η * Ελεύθερη μεταφορά από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Μισέλ Ουελμπέκ Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγαρτζίδης & Δέσποινα Αναστάσογλου|Elephas tiliensis Από 3 Ιανουαρίου στην Κάμιρο
Η Γιούλα Μπούνταλη μιλά στη Γεωργία Οικονόμου και στο infowoman.gr | ΑΓΑΠΗΣΕ ΜΕ | “Νιώθω ότι είναι η ίδια προστακτική που χρησιμοποιούμε και στις προσευχές μας – συγχώρεσέ μας, ελέησέ μας, προστάτευσέ μας, αγάπησέ μας, αγάπησέ με”. |
Εδώ ο Βασίλης Σαφός μιλάει στο deBop | Στην ιστορία μας, από την άλλη, η αγάπη είναι μια ανάγκη όχι μόνο πνευματική, αλλά και σωματική, πιο πολύ μοιάζει με ανάγκη επιβίωσης. Ο δικός μου χαρακτήρας θυμίζει κάτι από αδέσποτο – αν δεν αγαπηθεί, θα πεθάνει. | ΑΓΑΠΗΣΕ ΜΕ
Η Δήμητρα Βλαγκοπούλου είναι ο Καρλ στο αγάπησέ με | Εδώ μιλάει στην Στέλλα Χαραμή για αυτά που της αρέσουν
Ο ψυχαναλυτικός Φιλοκτήτης στα χέρια των Αγαρτζίδη και Αναστάσογλου | Ο Φιλοκτήτης αποτελεί την πρώτη περιγραφή ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας στην ανθρώπινη ιστορία. Οι Elephas tiliensis καταπιάνονται με την ιστορία του Φιλοκτήτη, του πιο μοναχικού ήρωα του Σοφοκλή, του πιο αποτρόπαια αδικημένου, σε μια παράσταση σχεδόν ψυχαναλυτική, που φέρει την υπογραφή του Γιώργου Μπλάνα στη μετάφραση και του Παύλου Παυλίδη στην πρωτότυπη μουσική.
“Ο πολιτισμός δεν είναι είδος πρώτης ανάγκης, είναι είδος ψυχικής ανάγκης”. Ο Δημήτρης Αγαρτζίδης μιλά στην Άννα Μαρία Αρβανιτίδου και στο alterthess.
Με αφορμή την “Λούλα” του Βαγγέλη Ραπτόπουλου, μια συζήτηση περί εγκλωβισμού και ελευθερίας με την Ελισάβετ Σταμοπούλου για το in.gr.
Μια κουβέντα με τον Σπύρο Κακουριώτη στην Αυγή για την “Λούλα” του Βαγγέλη Ραπτόπουλου που κάνει πρεμιέρα την Δυτέρα 01 Φεβρουαρίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. “Όταν το 1997 πρωτοκυκλοφόρησε το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Ραπτόπουλου Λούλα, πολλοί ήταν αυτοί που το αντιμετώπισαν ως “καθαρόαιμη πορνογραφία”. Ήταν μια αντίδραση χαρακτηριστική του κομφορμισμού που συνόδευε τον μύθο της “ισχυρής Ελλάδας” και το εκσυγχρονιστικό λούστρο που τη συνόδευε. Σήμερα, σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, όταν οι περισσότεροι από τους μύθους που μας έθρεψαν κατέρρευσαν με πάταγο, ίσως μπορούμε να δούμε τη Λούλα με πιο καθαρή ματιά..”
