Blog

Η σύγκρουση μεταξύ όσων λέγονται και του σκηνικού ύφους δημιουργεί μία ενδιαφέρουσα όσο και δυναμική συνθήκη, ενώ το “κωμικό” περιβάλλον της παράστασης δεν υπονομεύει τη δραματικότητα της ιστορίας. Αντιθέτως, τη μεγεθύνει σαν να πρόκειται για έναν κλαυσίγελω, προσδίδοντας στην παράσταση ιδιαίτερη επιδραστικότητα. Η Τώνια Καράογλου είδε την παράσταση και γράφει στο athinorama.gr

Η “Σερετονίνη” αποτελεί ένα θέαμα όχι απλά ενδιαφέρον, αλλά και καλλιτεχνικά άρτιο, προσομοιάζοντας περισσότερο σε έργο τέχνης, παρά σε παράσταση. Οι ηθοποιοί, δε, καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης δεν σταματούν να επιτελούν, καταφέροντας το ακατόρθωτο, έτσι ώστε το περιεχόμενο του έργου να αντανακλάται στη μορφή του. Η Αθήνα Κακλαμάνη είδε την παράσταση και γράφει στο Θεατρο.gr

Μια πολύ ουσιαστική συζήτηση της Θεοδώρας Τζήμου με την Γεωργία Οικονόμου με αφορμή την Σ ε ρ ο τ ο ν ί ν η στο News 24/7 Φοβάσαι τους άλλους;�Ναι, αλλά από την άλλη με ελκύουν οι φόβοι μου, κάτι γίνεται και εκεί με τη Σεροτονίνη μου και νομίζω πως κάθε συνάντηση είναι πολύ επικίνδυνη. Οπότε πάω και συγκρούομαι για να αποδείξω πως δεν υπάρχει αυτός ο φόβος…

Έίμαι η Κλαιρ Καραμπά, ένας εξίσου τοξικός και «άρρωστος» άνθρωπος όπως και το σύμπαν του Φλοράν Κλοντ. Αυτό που θέλει, άλλωστε, να παρουσιάσει ο Ουελμπέκ είναι πως είμαστε σε ένα υπαρξιακό τέλμα και πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους έκφρασης επικοινωνίας με τον εαυτό μας, τους άλλους και την φύση. Η Μαρία Κωνσταντάκη μιλάει για εκρήξεις Σεροτονίνης στον Αλέξανδρος Κούρτης και στο zappit.gr

Η Θεοδώρα Τζήμου μιλάει στην Διονυσία Μαρίνου και TA NEA για τη Σε ρ ο τ ο ν ί ν η του Μισέλ Ουελμπέκ από τους Elephas tiliensis στην Κάμιρος. «Όλοι καταπιέζουμε τη φύση μας. Όλοι το κάνουμε. Έχουμε γαλουχηθεί έτσι. Δεν γίνεται διαφορετικά να ζεις σε μία κοινωνία. Φυσικά και οριοθετούμε τα πράγματα με έναν τρόπο, γιατί αλλιώς πώς θα ζήσουμε με τους άλλους; Παλεύεις με τη φύση σου, αλλά όσο πιο πολύ παλεύεις τόσο πιο πολύ καταλαβαίνεις πόσο φυλακισμένος είσαι σε έναν τρόπο. Για να επιβιώσεις σε έναν τρόπο που υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι, είσαι μέρος ενός συνόλου, πρέπει να καταπιέσεις τη φύση σου. Όσο αντιλαμβάνεσαι τη φύση σου, τόσο φυλακισμένος αισθάνεσαι μέσα στον πολιτισμό με έναν τρόπο. Στον κόσμο της Σεροτονίνης, όπως και στον δικό μας βέβαια, η εγκατάλειψη και η έλλειψη αλληλεγγύης μεταλλάσσουν όχι μόνο τα προϊόντα αλλά και τα πρόσωπα».