Ο ένας εκ των δύο σκηνοθετών της παράστασης, Δημήτρης Αγαρτζίδης, εξηγεί στον Γιώργο Μητρόπουλο και στο Euronews, γιατί επέλεξαν το συγκεκριμένο κείμενο, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η ομάδα αποφάσισε να ανεβάσει το διήγημα στη σκηνή.
“Αναζητώντας το παιδί που υπήρξαμε”. Η Έφη Μαρίνου γράφει για την Περσινή Αρραβωνιαστικιά στην Εφημερίδα των Συντακτών.
“Το να μην ρισκάρεις καθόλου είναι μεγάλο ρίσκο”. Η Ζυράννα Ζατέλη μιλάει στη Μαριλένα Αστραπέλλου. Βημαgazino.
Με αφορμή τη συνέντευξη στο Έθνος οι Ξένια Θεμελή, Σύρμω Κεκέ και Τατιάνα Άννα Πίττα γράφουν 50 λέξεις για την Περσινή Αρραβωνιαστικιά.
Ξένια Θεμελή
Η αρχή.
Βήματα που οδήγησαν στο άγνωστο γνώριμο. Σε μνήμες του σώματος που υπήρχαν από πάντα. Σε μνήμες ψυχής , στα όνειρά μας. Μεγαλώσαμε. Η Ρίτα, η Μαρία, το Ζάππειο, η Δέσποινα, ο Δημήτρης, ο ύπνος, ο Στέφανος, η Ιωάννα, το δάσος, το τσεκούρι με το μέλι, ο Κωστής, η Μαγδαληνή, η Γεωργία, η Μαρία, τα ύδατα, η Σύρμω, η Τατιάννα, η Ξένια, ο Τζόρτζιος, ξανά η μνήμη. Όλα και άλλα πολλά έζησαν, υπάρχουν και είναι η περσινή αρραβωνιαστικιά.
Σύρμω Κεκέ
Η Περσινή Αρραβωνιαστικιά έγινε ξαφνικά και απλά ο σεισμός του ΄81 που μας βρήκε ήδη προστατευμένους κάτω απ΄το τραπέζι της κουζίνας οι τόσες και τόσες πρωτοχρονιές που ποντάραμε με πίστη φασόλια στο ίδιο χαρτί, η αβάσταχτη προσμονή της συνάντησης ,τα χέρια σου στις τσέπες, το δέντρο στην αυλή και όλα τα χιόνια της Κηφισιάς που τα πήρες μαζί σου.
Τατιάνα Άννα Πίττα
“Η περσινή αρραβωνιαστικιά μου ξαπλώνει σε ένα ανοιξιάτικο λιβάδι – πράγμα ιερό – αγκαλιάζει τον έρωτά της το Μάρκο – πράγμα ιερό – τον νανουρίζει στα πόδια της – πράγμα ιερό – και με τον τρόπο της μιλάει για δικαιώματα. Το δικαίωμα σε ό,τι είναι φύση όπως το χώμα, οι τρίχες, ο ύπνος, το χάδι, το σάλιο. Και το δικαίωμα σε ό,τι οι άλλοι λένε σκανταλιά και ζημιά και σύγκρουση και μη συμβατικό και ανέφικτο. Μιλάει και για συμφιλίωση. Με τον πόνο το δικό της και με τον πόνο του κόσμου ολόκληρου. Και φυσικά με το πένθος.”
“Η Περσινή αρραβωνιαστικιά στη σκηνή”. Από την Αντιγόνη Καραλή στο Έθνος.
Η αφίσα μας.
Στο Επτά της Ελευθεροτυπίας “Κάποτε ήμασταν αθώοι”. Από την Ιωάννα Κλεφτόγιαννη.
“O Δημήτρης Αγαρτζίδης, οι μνήμες και η Περσινή Αρραβωνιαστικιά”. Γεωργία Οικονόμου, e-go.gr
Μέχρι τις 20 Ιανουαρίου οι δηλώσεις συμμετοχής στο εργαστήριο φωνητικής και αναπνευστικής αγωγής “Σώμα και φωνή”. Με τον Δημήτρη Αγαρτζίδη.
Το κείμενο ενός αγαπημένου φίλου περί παιδικής ηλικίας και άλλων δαιμονίων.
…ομολογώ πως είναι πολύ του γούστου μου ο προβληματισμός σχετικά με το πως θυμόμαστε τα γεγονότα και το πως γινόμαστε βάσει των όσων έχουμε ζήσει. Ειδικά σε ότι αφορά την παιδική ηλικία.
Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο ακόμη… σκέφτομαι όμως καμιά φορά ότι είμαστε σαφώς ένα συνοθύλευμα όσων έχουμε πλέον ξεχάσει, αλλά στο τέλος της μέρας είμαστε και το ψέμα που οι ίδιοι πλάθουμε στον τρόπο που “μας βολεύει” ή μας αξίζει να θυμόμαστε τα παλιά γεγονότα.
Η παιδική ηλικία και οι αναμνήσεις της έχουν πράγματι κάτι το τρομακτικά απροσπέλαστο αλλά καθοριστικό και η διαφορά εκεί είναι ότι έχουμε μικρή “ενοχή” ή συμμετοχή στο πως μας διαμορφώνουν τα πράγματα που ζούμε, αφού η συνείδηση δεν έχει διαμορφωθεί ακόμη. Μετά βρωμίζουμε σιγά-σιγά.
…Το βάρυνα λίγο ε?