«Άλλοτε στα όρια της ανθρωποφαγίας, άλλοτε ρομαντική, με γρήγορους ρυθμούς, λόγο έντονο και παλλόμενο, κίνηση συνεχή και ενίοτε αισθησιακή, μέσα από ένα τηλεοπτικό σόου αναδεικνύει σαν ένα κάτοπτρο, πόσο αδυσώπητο μπορεί να είναι το σήμερα και πόσο κοντά μας μπορεί να βρίσκεται η κατάθλιψη και η απελπισία.» Ο Γεώργιος Χριστόπουλος είδε την παράσταση και γράφει στα Theatrika Programmata.