“Το τσεκούρι και το μέλι” από τον Θωμά Τσαλαπάτη στο unfollow
“Και σε τελευταία ανάλυση δεν είναι κι άσχημα να σε ξαφνιάζει πότε-πότε ο εαυτός σου.” Οταν η Ζυράννα Ζατέλλη συνάντησε τη θεατρική ομάδα «Elephas tiliensis»: LIFO
Συνέντευξη της Δέσποινας Αναστάσογλου και του Δημήτρη Αγαρτζίδη στην Στέλλα Χαραμή και στον Ελεύθερο Τύπο
Ο ένας εκ των δύο σκηνοθετών της παράστασης, Δημήτρης Αγαρτζίδης, εξηγεί στον Γιώργο Μητρόπουλο και στο Euronews, γιατί επέλεξαν το συγκεκριμένο κείμενο, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η ομάδα αποφάσισε να ανεβάσει το διήγημα στη σκηνή.
“Αναζητώντας το παιδί που υπήρξαμε”. Η Έφη Μαρίνου γράφει για την Περσινή Αρραβωνιαστικιά στην Εφημερίδα των Συντακτών.
“Το να μην ρισκάρεις καθόλου είναι μεγάλο ρίσκο”. Η Ζυράννα Ζατέλη μιλάει στη Μαριλένα Αστραπέλλου. Βημαgazino.
Με αφορμή τη συνέντευξη στο Έθνος οι Ξένια Θεμελή, Σύρμω Κεκέ και Τατιάνα Άννα Πίττα γράφουν 50 λέξεις για την Περσινή Αρραβωνιαστικιά.
Ξένια Θεμελή
Η αρχή.
Βήματα που οδήγησαν στο άγνωστο γνώριμο. Σε μνήμες του σώματος που υπήρχαν από πάντα. Σε μνήμες ψυχής , στα όνειρά μας. Μεγαλώσαμε. Η Ρίτα, η Μαρία, το Ζάππειο, η Δέσποινα, ο Δημήτρης, ο ύπνος, ο Στέφανος, η Ιωάννα, το δάσος, το τσεκούρι με το μέλι, ο Κωστής, η Μαγδαληνή, η Γεωργία, η Μαρία, τα ύδατα, η Σύρμω, η Τατιάννα, η Ξένια, ο Τζόρτζιος, ξανά η μνήμη. Όλα και άλλα πολλά έζησαν, υπάρχουν και είναι η περσινή αρραβωνιαστικιά.
Σύρμω Κεκέ
Η Περσινή Αρραβωνιαστικιά έγινε ξαφνικά και απλά ο σεισμός του ΄81 που μας βρήκε ήδη προστατευμένους κάτω απ΄το τραπέζι της κουζίνας οι τόσες και τόσες πρωτοχρονιές που ποντάραμε με πίστη φασόλια στο ίδιο χαρτί, η αβάσταχτη προσμονή της συνάντησης ,τα χέρια σου στις τσέπες, το δέντρο στην αυλή και όλα τα χιόνια της Κηφισιάς που τα πήρες μαζί σου.
Τατιάνα Άννα Πίττα
“Η περσινή αρραβωνιαστικιά μου ξαπλώνει σε ένα ανοιξιάτικο λιβάδι – πράγμα ιερό – αγκαλιάζει τον έρωτά της το Μάρκο – πράγμα ιερό – τον νανουρίζει στα πόδια της – πράγμα ιερό – και με τον τρόπο της μιλάει για δικαιώματα. Το δικαίωμα σε ό,τι είναι φύση όπως το χώμα, οι τρίχες, ο ύπνος, το χάδι, το σάλιο. Και το δικαίωμα σε ό,τι οι άλλοι λένε σκανταλιά και ζημιά και σύγκρουση και μη συμβατικό και ανέφικτο. Μιλάει και για συμφιλίωση. Με τον πόνο το δικό της και με τον πόνο του κόσμου ολόκληρου. Και φυσικά με το πένθος.”